Refleksje na temat długoterminowej współpracy UHB i Vanguard

Natalie i Chris poznali się, gdy po prawie sześciu latach mobilne sale operacyjne Vanguard miały wkrótce opuścić szpital Solihull. Przez ten czas sale operacyjne i trzy zespoły kliniczne, które je obsługiwały, odegrały kluczową rolę w rozwiązywaniu i zapobieganiu zaległościom w zabiegach planowych przed, w trakcie i po najgorszym okresie COVID-19. Trzy sale operacyjne z przepływem laminarnym zapewniały bezpieczne środowisko kliniczne, ułatwiając wysoką wydajność, ale jak zawsze, gdy obecny jest zespół kliniczny Vanguard, to ludzie zrobili największe wrażenie.

Dla lepszego zrozumienia, istnieje studium przypadku, Tutaj.

Aby poznać inny punkt widzenia na tę współpracę, zapoznaj się z wywiadem z Paulem Superem, konsultantem chirurgicznym. Tutaj.

Chris:

Natalie, naprawdę miło cię dziś widzieć i szczerze dziękuję za twój czas. Zastanawiam się, czy nie powinniśmy zacząć od przedstawienia się i poinformowania nas o twojej roli tutaj w szpitalu.

Natalia:

Zdecydowanie brałem udział w projekcie, tak, w projekcie Vanguard One, w projekcie dotyczącym pęcherzyka żółciowego.

Chris:

Czy zatem zechciałby Pan opowiedzieć nam, jak wówczas wyglądał cały proces i dlaczego uznał Pan, że utworzenie dodatkowego teatru na tym terenie będzie pomocne?

„Specjaliści zdecydowali, że muszą usunąć część pęcherzyków żółciowych z układu i zapobiec ich przegrzaniu i zablokowaniu drogi ratunkowej. Dzięki temu, dysponując dedykowanym teatrem, mogliśmy je wszystkie usunąć i zrobić to w odpowiednim czasie..”

Natalie Arnold, kierownik operacyjny, oddział przedoperacyjny, SEAU, sale operacyjne, oddziały EPOC i oddziały chirurgiczne

Natalia:

Specjaliści zdecydowali, że muszą usunąć część pęcherzyków żółciowych z układu i zapobiec ich przeobrażeniu się w gorące pęcherzyki żółciowe i zablokowaniu drogi ratunkowej. Dzięki temu, mając dedykowany teatr, mogliśmy faktycznie przeprowadzić wszystkie operacje i zrobić to w odpowiednim czasie.

Proces wprowadzania był naprawdę łatwy. Dużo pracowaliśmy z Estates. W tym czasie byłem w Heartlands, gdzie zajmowałem się Solihull. Estates wykonało więc sporo pracy, aby wprowadzić Vanguard, a potem po prostu współpracowaliśmy z zespołem, aby zintegrować ich z drugim zespołem, co wszystko odbyło się dość szybko i łatwo, przy użyciu tylko jednego teatru.

Chris:

Natalie, czy miałaś jakieś doświadczenia z Vanguard zanim przybyliśmy na miejsce w 2019 roku?

Natalia:

Zanim trafiłem do UHB, pracowałem w Children's Hospital, gdzie umieścili salę operacyjną i oddział. Pracowałem z Simonem Squirrelem nad tym, żeby to zrobić. Niestety, odszedłem, żeby przyjść do UHB, zanim wszystko zaczęło działać, ale tak, współpracowałem już z częścią zespołu.

Chris:

A jak Ci się podobało?

Natalia:

Bardzo dobre. Bardzo. Bardzo zaangażowane. Łatwo dostępne. Nie było kroku, o którym nie wiedziałbyś, co się wydarzy. Tak. Więc, naprawdę dobre.

Chris:

To dobrze słyszeć. Rozmawialiśmy o 2019 roku i o choles laparoskopowym i całym podejściu do pęcherzyka żółciowego, które zastosowałeś. Oczywiście nie możemy nie mówić o Covidzie, myślę, że od 2020 roku, od marca 2020 roku, wszystko to wypaliło się w naszej pamięci. Więc jak teatr wspierał szpital w tym czasie, podczas Covid?

Natalia:

Więc oczywiście cała działalność fakultatywna zatrzymała się w Solihull. Stało się miastem widmo. Ponieważ cały personel udał się do Heartlands ITU, aby tam wesprzeć, a w rzeczywistości część personelu Vanguard zgłosiła się na ochotnika i udała się do Heartlands, aby pomóc w ITU, a nigdy nie można było mieć tam wystarczającej liczby pracowników do pomocy.

Mam na myśli, wiesz, wszyscy jesteśmy ludźmi. Wszyscy przez to przechodzimy, kiedy już skończymy pracę. Więc tak, to pokazuje uczciwość personelu, który dla ciebie pracuje.

Chris:

Dobrze to słyszeć. I myślę, że stałeś się zieloną stroną. Czy to prawda, podczas Covid?

Natalia:

Tak. Przeprowadziłem się na stałe do Solihull, kiedy uderzył Covid, aby spróbować otworzyć je jako zieloną lokalizację, centrum zajęć fakultatywnych. I oczywiście myślę, że dla Vanguard, cóż, dla wszystkich naszych teatrów, co trzy miesiące priorytet tego, co musiało przejść przez teatry, uległ zmianie, ponieważ nigdzie indziej nie było naprawdę zajęć fakultatywnych, nadal.

A Vanguard byli genialni: personel teatru, kiedy rozmawiałeś z nimi o zmianach co trzy miesiące. Oczywiście, na górze zmieniało się, w naszych głównych salach, ale Vanguard też się zmieniało. Więc to, na co się zapisałeś, to pęcherzyki żółciowe, kiedy tak naprawdę, przyszedł trochę ginekologii, przyszedł trochę urologii...

Nic nie było dla nich za dużo. Dopóki miałem odpowiednią kombinację umiejętności i mieliśmy odpowiednią ilość sprzętu, jaką mogli mieć, nic nie było dla nich za dużo.

Chris:

A potem oczywiście jest ten okres po Covidzie, zaległości w zajęciach, rosnące ze wszystkich oczywistych powodów, tak naprawdę. Przeszliście z jednego teatru do trzech teatrów. Więc dobrze byłoby po prostu zrozumieć myślenie stojące za dodatkową ekspansją z jednego do trzech, a także to, jak korzystaliście z teatrów od tego momentu.

Natalia:

Okej. Więc Solihull było ośrodkiem elektywnym po Covid, oczywiście przepychając jak najwięcej przez sale operacyjne. Ponieważ nie mieliśmy drzwi wejściowych, mieliśmy więcej miejsca na oddziale, niż wykorzystywaliśmy. Więc jak mogliśmy wykorzystać pełną pojemność oddziału i wpłynąć na listę oczekujących i jak ludzie są operowani i, wiesz, wracają do domu zdrowi i sprawni?

Uważano, że poradzimy sobie z dwoma teatrami, dodatkową pracą, zapełnimy łóżka i nadal nie będziemy mieć odwołań z powodu łóżek. Więc oczywiście zwróciliśmy się do Vanguard i poprosiliśmy o dwa dodatkowe teatry.

Po Covid, co trzy miesiące lista oczekujących się zmieniała, a presja na to, co było bardziej potrzebne, zmieniała się. A ponieważ byliśmy wówczas jedyną placówką, która wykonywała jakąkolwiek pracę fakultatywną, co trzy miesiące to się trochę zmieniało. Więc Vanguard, niech ich Bóg błogosławi, robili... mogli robić cokolwiek. Byli przygotowani oczywiście do pęcherzyków żółciowych, ale robili ginekologię, robili trochę urologii. Więc to trochę zmieniało to, co mogli robić co trzy miesiące, aż się ustabilizowaliśmy. Myślę, że z tego powodu, oczywiście z Vanguard przechodzącym z 1 na 3, po Covid, mieli takie same problemy jak my z zatrzymaniem i rekrutacją personelu. Wiemy, że widzieliśmy wiele osób odchodzących, ponieważ Covid zmusił ich do ponownej oceny życia dla siebie, a niektórzy z nich zdecydowali, że nadszedł czas, aby odejść. Więc mieliśmy wiele zmian w otoczeniu Vanguard, co dotyczyło również kierownictwa. Ale potem dostaliśmy cudowną Dellę i Simona, którzy są z nami do dziś. Oczywiście, że się nawzajem pokrywają. Wiedzą, jak pracujemy, wiedzą, czego chcemy.

Ustabilizowało się i nigdy nie oglądaliśmy się za siebie z punktu widzenia teatru. Ja, pracując z nimi, nigdy nie oglądałem się za siebie.

„Próbowałem przejąć część twojego personelu do nowego budynku... Będzie mi smutno, gdy odejdą. Z częścią zespołu pracowałem przez 5 lub 6 lat. Stali się częścią rodziny”.

Natalie Arnold, kierownik operacyjny, oddział przedoperacyjny, SEAU, sale operacyjne, oddziały EPOC i oddziały chirurgiczne

Zdjęcie: Natalie w narożniku z liderami klinicznymi Vanguard, Simonem Barkerem i Dellą Smith

Chris:

Tak. I to jest ciekawe, ponieważ rozmawialiśmy z Paulem, jednym z chirurgów konsultantów, o tym, że mamy ten regularny zespół Vanguard. To po prostu wzbudza tak wiele zaufania w bazie konsultantów, aby potem przychodzić i pracować na salach operacyjnych.

Natalia:

Pomaga to również produktywności i temu, co ludzie są skłonni umieścić na liście, aby mieć pewność, że są w pełni wykorzystane. I otrzymujesz wyższą produktywność i wykorzystanie, co jest korzystne dla wszystkich. Więc tak, zdecydowanie okazało się to pozytywne.

Chris:

A potem, gdy zacząłeś się zmieniać i dostosowywać do aktywności, która się dzieje. Ponownie, mając ten stabilny zespół, w którym masz pewność siebie. Tak, to po prostu sprawia, że wszystko jest o wiele łatwiejsze.

Natalia:

Tak, tak było. Na początku było trochę wyzwań, ale tak naprawdę, gdy już zostały rozwiązane i były nieprzewidziane. Mamy nadzieję, że nie będziemy mieli kolejnego Covida, wiesz, były rzeczy, których nigdy wcześniej nie robiliśmy. Więc każdy starał się przepracować je najlepiej, jak potrafił. I znowu, wszyscy jesteśmy ludźmi. Wszyscy radziliśmy sobie z Covidem na zewnątrz i z tym, co to oznacza dla każdego poza pracą.

Tak, to był bardzo trudny okres, ale daliśmy radę i jak powiedziałem, gdy już mieliśmy stabilną drużynę, nie oglądaliśmy się za siebie.

Chris:

I myślę, że twoja rola, w części, polegała na byciu kluczowym łącznikiem i zarządzaniu Vanguard, a także na współpracy z zespołem Vanguard. Więc, w odpowiedzi, którą właśnie udzieliłeś, zabrzmiało to jak responsywny zespół, ale byłoby dobrze usłyszeć, jak ci się pracowało z Vanguard przez ostatnie 3 lub 4 lata.

Natalia:

Cóż, próbowałem przekupić część twojego personelu do nowego projektu. Będziesz zadowolony, gdy dowiesz się, że wszyscy powiedzieli nie, ponieważ to zbyt daleko od domu. Co mnie smuci, ale zrobiliby to, gdyby byli bliżej, co znowu jest pozytywnym dowodem na to, jak pracowali z Solihull. Będę smutny, gdy odejdą.

Mam na myśli, jak powiedziałem, część zespołu, z którym pracowałem 5 lub 6 lat, staje się częścią rodziny. To tak, jakby ktoś odchodził z głównych teatrów, wiesz, jest ten smutek. To ludzie. Nie ma znaczenia, czy pracują dla Vanguard. Pracowali z nami. Tak. Więc będę smutny, kiedy to odejdzie.

Chris:

Naprawdę miło słyszeć, jako dyrektor generalny Vanguard, jaki wpływ zespoły z Vanguard miały na resztę zespołu tutaj, ale także na pacjentów, w tym okresie czasu, do tego stopnia, że, jak mówisz, czują się częścią rodziny. Naprawdę miło to słyszeć. Więc ile czasu zostało do otwarcia nowych teatrów?

Natalia:

Następny miesiąc. Musiałem pomyśleć, jaki mamy dzień!

Chris:

Myślę, że zawsze jest dobry czas, aby zastanowić się nad ostatnimi 4-5 latami. Więc czy masz jakieś ogólne przemyślenia na temat tego, jak minęły ostatnie 3-4 lata pracy z Vanguard?

Natalia:

Po prostu przepychajmy się przez następne sześć tygodni, ile się da! Nie, myślę, że już mówiłam, naprawdę, o tym, jak się uczyliśmy w miarę upływu czasu. Więc, szczerze mówiąc, teraz, wiecie, będę po prostu smutna, widząc ich odchodzących, jako ludzi. Nie mogę powiedzieć, że będę tęsknić za tą aktywnością, ponieważ podwajam ją, otwierając sześć nowych teatrów.

Więc to ma swoje własne wyzwania, które pojawią się za sześć tygodni. Więc to będą ludzie, za którymi tęsknię.

Chris:

Tak. I myślę, że absolutnie pokochaliśmy jako organizacja wspierającą Solihull. I to było długo. To był jeden z naszych najdłuższych kontraktów. To będzie dopiero sześć lat. Więc szczerze dziękujemy za wasze wsparcie i wsparcie waszego szerszego zespołu.

I uwielbialiśmy móc wspierać Ciebie i Twoich pacjentów. Więc powodzenia z nowymi teatrami.

Natalia:

Dziękuję. Będę tego potrzebować!